АНА ОД ВИЗАНТИЈА
Кога за протагонистката на својата пиеса ја избрал Ана Комнена, автентичната византиска принцеза од ХI/ХII век, Сашо Димоски не тргнал да пишува нешто што колоквијално би можело да се нарече „историска драма“, дури ни нешто што феноменолозите би го нарекле „драма на историјата“. Тој решил да нè вовлече во своевидната игра помеѓу она што очекуваме дека ќе го видиме и сето она неочекувано и „необично“ што, сплотени, треба да ни го произведат драмскиот текст и неговата комплексна театарска инсценација. Бидејќи секоја театарска инсценација се случува „во живо“, пред нашите очи, „сега и овде“, токму во мигот додека ја проследуваме, Ана Комнена на Димоски итро ја „прескокнува“ рамката од илјада години што би требало да нè делат од нејзиниот иницијален историски контекст и куражно ни ги отвора можностите за поинаква рецепција на сето она што го имплицираат нејзиното име, приказните за неа, аурата што го поддржува нејзиниот мит, нејзината книжевна оставнина… Пишувајќи ја „Ана Комнена“, Димоски не ги театрализира само некои од фактите што ја создаваат биографијата на една нестандардна историска персона, туку го истражува и она што теоријата на рецепција го нарекува хоризонт на очекување: имено, начинот на кој гледачите го декодираат таканареченото театарско уметничко дело.
Иако тоа ‒ можеби ‒ и не се гледа на прв поглед, пиесата на Димоски не ги театрализира драматичните епизоди од биографијата на Ана Коменена, туку доминантното прашање на нејзината егзистенција: нејзиното право на опстанокот и на (само)потврдувањето на сопствениот идентитет. Женскиот идентитет.
Јелена Лужина
Автор на текст: Сашо Димоски
Режија: Ненад Витанов и Васил Зафирчев
Сценографија: Валентин Светозарев
Костимографија: Раде Василев
Автор на музика: Сашко Костов
УЛОГИ
Ана Комнена – Кети Борисовска
Учителот – Васил Зафирчев
Алексеј Комнен – Јордан Витанов
Ирина Комнена – Весна Димитровска Бобевски
Марија Аланска – Зорица П. Панчиќ
Јован Комнен – Жарко Спасовски
Исак Комнен – Александар Велјановски
Никифор Брени – Самоил Стојановски
Петар Хермит – Фаик Мефаилоски
Дандоло – Даријан Петров
Кинескиот трговец – Талија Настова
Константин Дука – Андреј Серафимовски
Водачот на актерите – Маја Љутков
Прв актер – Александар Ѓорѓиев
Втор актер – Кирил Гравчев
Трет актер – Марија Стефановска
Четврт актер – Румена Шопова
Текстот на драмскиот автор Хеијерманс (1864-1924) ги комуницира убавините на карактерите во него – од стари и млади морнари, жени оставени дома на брегот, полни со разбирање, низ стравови и катастрофи, забави и прослави, до морето како врвен лик меѓу нив сите. Обземени од оваа трагедија, испонета со длабоки тонови налик на холандските ремек дела во сликарството, почнуваме да разбираме нови и големи вистини за животот. Со секој нов детал од приказната, со секоја наредна реплика од дијалозите – низ исклучително живописната панорама на рибарското село каде што црквената камбана се чини како засекогаш да одѕвонува вести за смрт во морето.
Претставата се базира на клучната хроника – од заминувањето на екипажот со несигурниот и оштетен брод, се до вестите за неговото потонување и ефектот што тоа го има во агонијата што следи за оние кои на брегот остануваат без татковци, љубовници, синови. Хеијерманс е мајстор на карактери. Тој го слика своето ремек дело низ ликовите од тоа рибарско село – храбри, силни и искрени. Говорот во претставата има широк дијапазон – од едноставен хумор до груба поезија.
За мене „Добрата Надеж“ е лична претстава во најграндиозната смисла на тој израз. Во разбирањето на најдлабоките универзални вистини. Иако нејзините суштински фокуси се кон социјалната правда и кон човечкиот карактер – нејзината конечна убавина е спиритуалната рефлексија на цел еден микрокосмос фатен во момент на бура.
Александар Ивановски
Режисер
„ДОБРАТА НАДЕЖ“
од Херман Хеиjерманс
Режија: Александар Ивановски
Драматург: Сашо Димоски
Сценографија: Филип Коруновски
Костимографија: Катерина Чукниева
Автор на музика: Сашко Костов
Кнеиртје – Слободанка Чичевска
Герт – Жарко Спасовски
Баренд – Александар Велјановски
Џо – Талија Настова
Кобус – Александар Ѓеоргиев
Дантје – Кирил Гравчев
Клеменс Бос – Васил Зафирчев
Клементина – Марија Стефановска
Матилда – Драгана Босниќ
Трус – Весна Димитровска
Симон – Самоил Стојановски
Маријетје – Румена Шопова
Инспициент: Славиша Ѓеоргиев
Тон: Лазо Теов
Видео: Лаура Шкортова
Светло: Марјан Тодоровски, Љупчо Лазов
Гардероба : Јулија Ангеловска
Реквизитер: Спасе Петрушев
Технички раководител: Никола Игнов
Сценска техника: Игор Гаврилов, Дејан Крстевски, Јовица Стаменовски, Ѓоре Павлов, Никола Пауновски, Хишам Латифов
Луѓето го викаат Елешник.Зол ветер!Нема душа,во таа дупка се насобрала тешка магла,дождови и студ што пие коскена срж.Велат зло е,а тој е само роб,нејзин роб,на љубовта,а злото е зло оти беше добрина……
Дадениот збор,образот и чесноста на една бескрајна љубов ,стануваат робови притиснати од стегите на лакомоста,отуѓеноста и лошото влијание на “брзото живеење”.Немоќниот човек,робот со одземена самодоверба,лажно ја црта својата среќа.Среќа изградена од материјални добра,далечна,надвор од “себе си”.Таму некаде. А чесноста останува чесност,со гордо крената глава,готова да се спротивстави на злото. Да го претвори во љубов,мракот во светлина,грдосијата во убавина,чекањето во “постоење”!
„ЕЛЕШНИК“
од Југослав Петровски
Режија: Елеонора Теова
Дизајн: Филип Коруновски
Музика: Сашко Костов
ЛИКОВИ:
Милка: Кети Борисовска
Стефан младиот: Андреј Серафимовски
Стефан стариот: Самоил Стојановски
Јанко: Фаик Мефаилоски
Трена: Марина Поп-Панкова
Куси: Кирил Гравчев
Рударот: Жарко Спасовски
Медицинска сестра: Кристина Нацева
Времетраење: 75 минути
